Dave Meijer (1955) behoort tot het soort schilders voor wie het schilderen een moeizaam proces is. Langzaam wordt het beeld aan de materie ontworsteld. Steeds moet de schilder corrigeren, bijwerken, verf weghalen, wegschuren, nieuwe lagen verf opbrengen. Meer dan eens gebeurt het dat het schilderij uiteindelijk vast komt te zitten in de verf. De openheid is verloren gegaan en het proces begint van voren af aan.
Eindeloos zoekt hij naar het ultieme beeld, waarin hij nastreeft dat het schilderij alleen in zichzelf waar is en gerechtvaardigd wordt in verhouding tot de dagelijkse omgeving waarin hij verblijft en zijn werk tot stand komt.
Al zijn werken maken de indruk te bestaan uit imperfecties, uit het tegen elkaar aan wrikken van ongelijke delen, zoals het land, de lucht en het water ongelijksoortig zijn en met elkaar wringen. Het schilderij mag nooit helemaal af zijn. Het moet nog iets in het vooruitzicht stellen.

Dit streven vinden wij terug in zowel de autonome schilderijen als in omvangrijke serie achtige reeksen. Elke reeks vormt één onlosmakelijk geheel waarbij ieder deel een vaste plaats in het grid heeft en waarbij de delen met elkaar de werking van een monochroom schilderij vormen: Het kader wordt denkbeeldig doorbroken tot in het oneindige.

Photo: © Kunstenfestival Aardenburg